ආශික්ලන්ත ජනතාව මේ දවස්වල ඉන්නෙ අන්දමන්ද වෙලා. නරපතිතුමාගෙ රාජ මාලිගේ අමුතු දේවල් සිද්ධවෙන්න පටන් අරන්. රාජ මාලිගේ ඇතුළෙ ඉන්න අයවත් දන්නෙ නැහැ නරපතිතුමා මොනවද කරන්නෙ කියලා. රෑට රෑට නරපතිතුමා රාජ සභාවෙ රහස් කුටියට ගිහින් එක එක ඇමැතියත් එක්ක සාකච්ඡා පවත්වනවා.
පසුගිය කාලෙ හැම සිකුරාදාවකම මොනව හරි අමුතු දෙයක් වෙනවා.
“අද විශේෂ රැස්වීමක්. රාජ සභාව වැඩිපුර ආසන පනවලා ලෑස්ති කරනවා!”
නරපතිතුමා අග්ර පුරෝහිතයට නියෝග කළා.
“යුවපතිතුමාගේ ආසනේ තියන්න ඕනද නරපතිතුමෝ?”
අග්ර පුරෝහිතයා වෙනදට අහන ප්රශ්නෙම ඇහුවා.
“එපා! එපා! ඕකට මේ කපේදි මගෙ රාජ සභාවෙ ආසන පනවන්න එපා. ඊයෙත් මං එක්ක විසල් නිවාස පද්ධතියක් විවෘත කරන්න ගිහින් මට නොදී පීත්ත පටිය කැපුවා. මට හොරෙන් දවස ගානෙ අරව මේව විවෘත කොරන්න යනවා. මං දන්නව ඕකට කරන්න ඕන වැඬේ!”
නරපතිතුමා දත්මිටි කකා ගිගුරුවා. අග්ර පුරෝහිතයා අතුරුදන් වුණා.
හවස් වෙනකොට අන්ධකාරෙ මැද්දෙ ඇමැතිවරුන්ගෙ රථ මාලිගේ පිටිපස්ස දොරටුවෙන් ඇතුළු වුණා. ටික වෙලාවකින් රාජ සභාවෙ පනවල තිබුණු ආසන පිරිල ගියා.
නරපතිතුමා උපදේශක මණ්ඩලයත් එක්ක රාජ සභාවට ඇවිත් සිංහාසනේ වාඩි වුණා.
“කෝ අපේ හිටපු නරපතිතුමා නැද්ද?” නරපතිතුමා ඇහුවා.
“එතුමාට අපි දිනේ දීල තියෙන්නෙ හෙටනෙ නරපතිතුමෝ!”
අග්ර පුරෝහිතයා ඩයරිය බලල උත්තර දුන්නා.
“අර ඌරගෙ මාළු ඌරගෙ පිටේම තියල කපන කතාව තමුන් දන්නවද?”
නරපතිතුමා ඇමැතියන්ගෙන් ඇහුවා.
“අනේ දන්නෙ නැහැනෙ නරපතිතුමෝ!” ඇමැතිවරු කිව්වා.
“හා එහෙනම් කමක් නැහැ, අපි වැඬේට බහිමු දැන් ගණන් කරල බලනවා ගාන හරිද කියලා!” ගිය සැරේ වගේ ගාන වරද්දගන්න එපා!” නරපතිතුමා එහෙම කියද්දි ඩිජිටල්තුමා ඔළුගෙඩි ගණන් කරන්න ගත්තා’
“හරියටම 97ක් ඉන්නවා නරපතිතුමෝ!”
“කෝ ඒත් තව 16ක් අඩුයිනේ?”
“බය වෙන්න එපා නරපතිතුමෝ. ඇමෑත්ත මණ්ඩලේ තව ලොකු කළොත් ඒ ටිකත් හරි!”
“ආ! ඒ ටික මං හෙට හිටපු නරපතිතුමා එක්ක රැස්වීමේදී හදල දෙන්නම්!”
නරපතිතුමා එහෙම කියද්දී ඇමෑත්ත මණ්ඩලේ සෙට් එක අප්පුඩි ගැහුවා.
“ජයවේවා!”
“අපේ නරපතිතුමාට දීර්ඝායුෂ ලැබේවා! හිතන පතන සියලු දේ ලැබේවා! සියලු දෙවි දේවතාවරුන්ගේ ආශිර්වාදය ලැබේවා!”
ඇමැතිවරු තරගෙට කෑගහන්න ගත්තා.
“ඇති! ඇති! නවත්තගන්නවා කෑගැහිල්ල. ඔහොම තමා ගියපාර උන්ටිකත් කෑගැහුවෙ. අන්තිමට මං ඇන්දුනා. නීති සභාව මට පිටුපෑවනෙ.”
“කෝ අර රංගෙයා ආවෙ නැද්ද?”
නරපතිතුමා වටපිට බලමින් ඇහුවා.
“ආ! ඒ යකා එන එකක් නැහැ. ඌ අණ්ඩයනෙ!” කවුදෝ කිව්වා.
“අපෝ ඔව් ඌ ගියපාර අපේ හඟුරන්කෙතයව නියමෙට ඇන්දුවනෙ!”
“නොදකින් හඟුරන්කෙතයා ඌට හරියට වැඩක් කොරන්න බැහැනෙ. අහුවෙන්නෙ නැතිව. ඕකත් එක්ක ටෙලිපෝනෙන් කතා කරනව හෙම නෙවෙයි මෙදා පාර!” නරපතිතුමා කිව්වා.
“දැන් මේ පාර අපිට ලැබෙන ඇමැතිකම් මොනවද නරපතිතුමෝ?”
සේනාධිනායක පරම්පරාවෙන් එන කෙට්ටු හාදයෙක් ඉවසුමක් නැතිව නරපතිතුමාගෙන් ඇහුවා.
“තමුසෙ මේ පාරත් ආවද? ගිය පාර එහෙට මෙහෙට පැන පැන මාවත් නෝන්ඩි කළා!” නරපතිතුමා එහෙම කියපු ගමන් අර හාදයා ලජ්ජාවෙන් බිම බලාගත්තා.
“දැන් එතකොට තමුසෙලා ටික ෂුවර්නෙ!”
“100%් ෂුවර් නරපතිතුමනි!” හැමෝම අත් උස්සලා කිව්වා. “මේ පාර මට ටිකක් සතුටුයි. සේනාධිනායකතුමත් මගේ පැත්තේ. නීති සභාවත් මගේ පැත්තේ. කෝ ඒත් මේ ඕනෙම කරන මිනිහා කෝ ඇත්තටම නිවාසපතිතුමා?”
“ඇත්ත නේන්නම් එතුමා නැහැනෙ. අපිත් එක්කම ආව හැබැයි!” එක එක ඇමැතියා මුණු මුණු ගාන්න පටන් ගත්තා. එතකොටම රථයක් ඇවිත් රජමාලිගේ ඉදිරියෙ නතර කළා. මෙගා මහල් නිවාසපතිතුමාගෙ රථයෙන් ඇවිත් නිවාසපතිතුමා බැස්සා. මෙගා මහල් නිවාසපතිතුමා ආපු වේගෙන්ම රථය හරවගත්තා. පිටුපස්ස ආසනේ හිටපු යුවරජතුමා නිවාසපතිතුමාට අත වැනුවා. නිවාසපතිතුමා රාජ සභාවට ඇතුල් වුණා.
“ආ! මේ එන්නෙ දෙයියො! අපි මේ බැලුව පරක්කු මොකද කියල?” සෙසු ඇමැතිවරු කියන්න ගත්තා.
“මං ගියානෙ නක්ෂත්රතුමා මුණගැහෙන්න. වෙලාව බලා ගන්න!” “ඉතිං! ඉතිං! එතුමා මොකද කිව්වෙ?” නරපතිතුමා ඇහුවා.
“මගේ වෙලාව හොඳම නැහැ කිව්වනෙ. රාජ යෝගෙ තිබුණට මේ වෙලාවෙ නීචවෙලාලු. පච වෙනවලු! අනේ එහෙම නම් මට පච වෙන්න බැහැ. අර ගෝතය මදිවට ඕං රතුමලයත් එනවලු! මට නම් බැහැ. මං යනවා ඔන්න!” එහෙම කියල උබර් රථයක් ගෙන්නගෙන නිවාසපතිතුමා රජ මාලිගයෙන් පිටත්වෙලා ගියා.
නරපතිතුමා කට ඇරන් බලන් හිටියා.
“ඕකා! ඔහොම්මයි! අන්තිමේ පච වුණේ අපිනෙ!”
එහෙම කියාගෙන ඇමැතිවරුන් එක එකා රාජ සභාවෙන් පිටවුණා.
“ගණන් ගන්න එපා නරපතිතුමෝ! අපි වෙන ගැටයක් ගහමු!” අග්ර පුරෝහිත උපදේශක බමුණා නරපතිතුමාට කිව්වා.
එතකොට නරපතිතුමා උපදේශක බමුණට කම්මුල රතු වෙන්න එකක් ගැහුවා.
“යකෝ මට මේ පේන හීන ඔක්කොම පේන්නෙ දවල්ට විතරද?” එහෙම කියල නරපතිතුමාත් රාජ සභාවෙන් පිටවුණා.